Work-Life-Balance is al een tijd een hot topic in HR.
In dat debat valt het op dat men het heel erg vaak voorstelt als ‘communicerende vaten’ waarbij ‘investeren in werk en loopbaan’ moet resulteren in verlies qua ‘aandacht voor familie en privé’ en andersom. De metafoor van ‘balans’ suggereert dat ook.
Maar klopt dat wel? Moeten we niet naar een situatie waar ‘Life’ en ‘Work’ mekaar versterken en waar werk, loopbaan, gezin, passie, tijd voor jezelf allemaal aspecten zijn die mekaar versterken en meer voldoening en zin aan je leven geven.
Wanneer werk als hindernis voor ‘life’ wordt gezien, krijg je dingen zoals een inhouse kapper, je boodschappen op kantoor laten leveren, enz… Zelfs wetgevers gaan dingen voorschrijven zoals na zes uur mag je geen mails meer naar medewerkers of collega’s verzenden, enz…
Maar worden we daar gelukkig van? Moet het daar wel over gaan? Zou het niet veel meer moeten gaan over echte regelruimte (in werk en leven) en vooral echt vanuit passie en zin je leven (en dus ook je werk) in handen nemen.
