Burn-out slaat toe in organisaties. Ziekteverzuim en absenteïsme zijn uitdagingen voor HR.
Het debat in en het beleid van organisaties positioneert zich rond deze vier issues :
(1) Ligt de focus van HR op de Controle of mensen wel echt ziekt zijn? Wantrouwen geeft de medewerkers vaak ‘het nadeel van de twijfel’ en die aanpak maakt mensen bang om thuis te blijven als ze ziek zijn.
(2) Probeert HR te begrijpen wat er aan de hand is en de zieke te ondersteunen om zo goed mogelijk weer gezond te worden (zonder druk om te vroeg terug op het werk te verschijnen).
(3) Ligt de nadruk bij het individu, waarbij je dan in het geval van burn-out counseling of psychologische ondersteuning aanbiedt en de verantwoordelijkheid voornamelijk (of zelfs uitsluitend) bij het individu legt. Mensen gaan dat vaak zelf ook zo zien en voelen zich dan schuldig omdat ze ziek worden en zien vaak niet wat de omgevingsoorzaken kunnen zijn.
(4) Of kijkt HR ook naar de organisatie en stelt men zich de vraag wat de oorzaken in de organisatie inrichting en -cultuur zijn waardoor mensen druk op hun psychisch en/of fysisch welzijn ervaren, en niet op het werk verschijnen (ook als ze strikt genomen niet ziek zijn). Werkt men aan ‘gezonde werk’ (met zinvolle jobs, regelruimte en veel praktische en verbondenheid/ondersteuning.
En wat doen jullie in jouw organisatie… is het pappen en nathouden of toch echt het functioneren van de organisatie en teams, de rol van leidinggevenden, job-inhouden, autonomie of het gebrek eraan, enz… in vraag stellen ?
